Voordat ik moeder werd #3

Voordat ik moeder werd...

Waren er geen kleine voetjes, geen lieve teentjes en geen luierkontjes. Er waren geen eerste lachjes, geen eerste stapjes en geen eerste hapjes. 

Geen schaterlachjes en gekke bekken. Er waren geen lieve geluidjes en geen 'geven van de borst'. 

Er was geen 'schommelen in de schommelstoel' en geen kusje voor de pijn. Er waren geen grappige versprekingen. Puistjes waren gewoon duifjes en tietietiekaas was gewoon pindakaas.

Er trippelden geen voetjes op de gang en er lagen geen kleine heerlijke knuffelarmpjes om mijn nek bij het wakker worden. 

Er lagen geen smoelenpoetsers in de keuken en er lag geen speelgoed in de kamer. Geen babyfoons of luiers in huis en geen draagdoeken of buggy's in de gang. 

Voordat ik moeder werd waren er geen liedjes voor het slapen gaan, geen boekjes die ik voorlas en geen minitandjes die ik poetste.

Er lagen geen rompertjes in de wasmachine en er hingen geen babyjasjes aan de kapstok.

Er hing geen geur van Zwitsal in huis en knutsels aan de muren. 

Voordat ik moeder werd...

Had ik geen speciale dag in het jaar, kreeg ik geen mooie tekeningen en noemde niemand mij mama.

Heel veel liefs voor alle moeders, vrouwen die alleen in hun hart moeder kunnen zijn, moeders waarvan hun kindjes niet meer bij ons mogen zijn en vrouwen zonder moeder.

Fijne Moederdag! 

Foto's:

HeppieZ

Foto 1: Moederdag 2014 - eerste Moederdag met Nora

Foto 2: Lukas

Foto 3: Nora

                                                        

Follow my blog with Bloglovin

Voordat ik moeder werd #2

Voordat ik moeder werd wist ik precies hoe ik zou zijn als moeder. Ik zou mijn kinderen nooit bij ons in bed laten slapen en ik zou me niks aantrekken van wat anderen vinden. Ik zou een relaxte moeder zijn. Niet te streng, maar wel consequent. 

Met mijn sociaal pedagogische achtergrond dacht ik dat ik dat varkentje (de opvoeding van mijn kinderen) wel even zou wassen.   

En toen kwam Lukas. Ik was verliefd en mijn voornemens waren ineens niet zo gemakkelijk uit te voeren. Lukas sliep namelijk al vrij snel met enige regelmaat tussen ons in, consequent zijn was gewoonweg niet altijd mogelijk in combinatie met de meest zielige pruillip en ik twijfelde over alles!

Iedere dag speurde ik het internet af om te kijken of ik het wel goed deed. Sliep Lukas wel genoeg? Kreeg hij wel genoeg voeding en vitaminen binnen? Deed ik hem niet te warm aan (of juist te koud)? Moest ik niet wat strenger zijn (of juist niet). Gaf ik hem wel genoeg aandacht?

Waar ik nog het meest onzeker van werd, waren die ‘fases’ of ‘sprongetjes’. Dit zijn trouwens mijn meest gebruikte en meest gevreesde woorden geworden sinds ik moeder ben.

Ik weet nog goed dat ik in de supermarkt een verhitte moeder zag staan naast een gillend en schoppend kind dat op de grond lag. Ik had met haar te doen, maar dacht toen ‘ach, het is een fase, dat gaat wel weer over’. Ik kon me er verder nog niks bij voorstellen. Inmiddels weet ik beter. Regelmatig is het mijn mantra. ‘Het is een fase…. Het is een fase…. Het is een fase…. Het is een fase…’ Iedere keer weer kwam het goed, maar helaas weet je van tevoren nooit of het wel echt een fase is. Als Lukas een aantal dagen niet goed at, zou hij in mijn ogen nooit meer fatsoenlijk gaan eten. Als Lukas weer een nacht slecht had geslapen, zou hij nooit meer een nacht doorslapen en als hij driftbuien had, had hij in mijn ogen al gedragsproblemen.

Ik weet niet waarom ik ineens zo onzeker werd en daardoor aan alles ging twijfelen. Misschien wilde ik de controle over alles houden. Gelukkig kreeg ik vertrouwen in mezelf als moeder en leerde ik naar mijn eigen gevoel en intuïtie luisteren. Nora werd geboren en het lukte me steeds meer de controle los te laten.

Lukas slaapt inmiddels sinds een half jaar niet meer bij ons in bed, ik vind het niet erg als ik af en toe iets minder consequent ben en ik heb de relax modus gevonden… Ik voel me zeker en raak niet meer zo snel in paniek. Ik trek me minder aan van wat andere mensen zeggen en vinden en zoek (bijna) nooit meer iets op internet op. Ik weet niet waarom ik zo onzeker was, maar gelukkig was het maar een fase.   

Foto:

HeppieZ 

Follow my blog with Bloglovin

Voordat ik moeder werd #1

De laatste tijd denk ik vaak terug aan mijn leven voordat ik kinderen had. Hoe anders is het nu. Een leven zonder kinderen kan ik me al niet meer voorstellen!

Net zoals elke aanstaande moeder had ik fantasieën, overtuigingen en verwachtingen omtrent het moederschap. Mijn kinderen zouden de beste opvoeding krijgen…..

De komende tijd zal ik wekelijks (of bijna wekelijks) een blog schrijven over deze verwachtingen en overtuigingen. Over hoe mijn werkelijkheid met kinderen is, de mooie momenten en moeilijke momenten. Voordat ik moeder werd had ik namelijk graag iets gelezen over de werkelijkheid met kinderen, in plaats van de constante roze wolk uit de boeken. Dus…. Aanstaande moeders… als je nog niet alle dirty details wil horen…. Lees dit dan vooral niet!

Voordat ik moeder werd beloofde ik mezelf dat ik het niet zou laten gebeuren. Ik zou niet veranderen in een onder de spuug zittende, haar in een staart dragende moeder die liever gemakkelijke kleding aan had, omdat dat zoveel praktischer is met kids. Ik kreeg een kind, maar verder zou er niks veranderen. Ik heb het nog geen week volgehouden. Hier zit ik dan in mijn gemakkelijke kleding, mijn haar in een knot, met de make-up tot onder mijn kin en met een sterk ruikende rechter schouder (want mijn dochter hang ik voor het gemak altijd over mijn rechter schouder na de voeding). Vanaf de dag dat ik moeder werd, ruilde ik mijn oh zo lekkere Gucci parfum in voor babyspuug, babykwijl, spuitluiers en sudocrème.

Ik zou niet meer weten waar ze op dit moment de lekkerste wijn schenken. Mij kun je op dit moment beter vragen naar de openingstijden van het mama café….

Ik typ dit en voel eigenlijk meteen de drang om mezelf te verdedigen. Wist ik veel dat een kind krijgen in zou houden dat ik 24/7 spuugdoekjes en minuscule rompertjes zou moeten wassen. Dat ik uren bezig zou zijn met voedingen, aan- en uitkleden (zowel moeder als kind, want ja… er is een verschil tussen een beetje spuug en hele golven), kolven en flesjes uitkoken.

Toen ik voor de eerste keer mijn haar in een knot wikkelde en mijn fijnst zittende jeans (maar niet de meest flatterende) uit de kast trok, was er geen weg meer terug. Het kwaad was geschied.

Nu kun je denken dat het allemaal wel mee zal vallen en dat het een periode is, maar dit is nog niet alles. Regelmatig betrap ik me er namelijk op dat ik, ZONDER KIND, bij de kassa van de supermarkt sta te wiegen. Een kind in een draagdoek is namelijk heel erg handig, maar stilstaan is geen optie en dus moet er gewiegd worden op het moment dat je stil staat. Als ik ergens weg ga hoor ik mezelf wel eens ‘dada’ zeggen in plaats van tot ziens en als ik een vogel zie roep ik automatisch ‘kijk! Een pietteke’. Ik besefte het allemaal ook pas toen ik een hele mooie leren jasje zag hangen, de prijs zag en dacht ‘Jezus, dat zijn wel drie paar nieuwe schoenen voor Lukas, 15 rompers en een hele kast vol met broeken en truien’. Toch liep ik daarna met het meest gelukkige gevoel en met een grote glimlach de winkel uit. Vroeger omdat ik net het meest mooie jasje had gescoord. Nu omdat ik de meest gelukkige uitgezakte, staart dragende en naar babyspuug riekende moeder ben!

Foto:

HeppieZ

Samen met Nora en Lukas

Follow my blog with Bloglovin

Creatief?

Ik creatief? Ik heb mijn moeder heel hard uitgelachen toen ze me jaren geleden zei dat ik nog wel eens een naaimachine zou kopen. Ik had er geen geduld voor en vond het iets voor saaie moeders.

Ik was jong, hip, hield van shoppen, dansen en uitgaan. Niet iemand die thuis achter een naaimachine zou kruipen…

En toen was ik zwanger.  Ik wist niet wat me overkwam! Ik moest voor mijn kind zorgen! Gezond eten, rustiger aan doen, een ‘nestje bouwen’ (babykamer regelen), het huis moest veiliger en….. IK MOEST EEN NAAIMACHINE!! Intussen dacht mijn man dat het na de zwangerschap wel over zou waaien en hij zijn vrouw weer terug zou krijgen… De hormonen hadden het compleet overgenomen.

Ik zocht op zolder naar de naaimachine van mijn moeder en vond deze onder een flinke laag stof. Nadat ik hem had schoongemaakt ging ik aan de slag.

Mijn moeder leefde inmiddels helaas niet meer, dus ik moest zelf uitzoeken hoe zo’n naaimachine werkt.

Zij maakte, toen ze zwanger was van mij, een dekentje voor me. Dit vond ik zo mooi. Nu ze er niet meer is, is dat één van mijn meest dierbare spullen. Dit wou ik ook voor mijn kinderen.

Het zou dus een dekentje worden.

Ik oefende eerst een beetje en maakte een knuffeltje en een knisperdoekje om een beetje handigheid te krijgen erin. Een vriendin van me leerde me hoe de naaimachine werkte (ik wist nog niet hoe om hij moest staan….) en ik kocht alvast stoffen voor het dekentje.

Patronen waren nieuw voor me, maar ik maakte er één voor de deken.

Zonder echt van tevoren na te denken waar ik moest beginnen, ging ik aan de slag. Avonden vulde ik al vloekend en scheldend achter de naaimachine. Het oude apparaat en  mijn gebrek aan kennis en techniek bleken geen goede combinatie. Toch lukte het me een dekentje in elkaar te frutselen en wat was ik trots op mezelf. Ik werd er zo blij van dat ik meteen erachteraan een geboorteslinger maakte. Ik had de smaak te pakken. Toch nam ik me voor naailessen te gaan volgen en zelf een naaimachine te kopen.

Toen Lukas eenmaal geboren was bleek het geen hormonale bevlieging te zijn geweest en mijn man kocht mij een nieuwe naaimachine voor mijn verjaardag. Hij kreeg zijn vrouw niet terug en mijn moeder kreeg toch gelijk!

Inmiddels is Lukas bijna twee jaar en heb ik een dochter van twee maanden oud. Ik heb naailessen gevolgd en heel wat geleerd. Ook voor Nora maakte ik een deken en een geboorteslinger. Deze keer zonder te vloeken, maar vol overtuiging en met een hoop meer kennis. 

Foto's:

HeppieZ

Foto 1: Het dekentje dat mijn moeder maakte toen ze zwanger was van mij

Foto 2: Het dekentje dat ik maakte voor Lukas

Foto 3: De geboorteslinger voor Lukas

Foto 4: De geboorteslinger voor Lukas  

Foto 5: De geboorteslinger voor Nora

Foto 6: Het dekentje dat ik maakte voor Nora 

Follow my blog with Bloglovin

Vrolijk Pasen

Vroeger vond ik het geweldig om op paaszondag met mijn mandje de hele tuin om te spitten, op zoek naar paaseitjes. Ik was dan ook heel enthousiast dat de paashaas vanaf dit jaar ook  door de tuin van huize Vrolijk zou huppelen om eieren te verstoppen.

Lukas vond het fantastisch! Hij bleef maar zoeken en kreeg er geen genoeg van. Zijn gezicht straalde elke keer als hij weer een ei vond.

Ik vind het fijn dat hij nog geen besef heeft van de heerlijke chocolade die zich in de mooie verpakking bevindt. Het zoeken ernaar vindt hij veel interessanter en spannender en het kost dan ook totaal geen moeite om de eitjes daarna weer veilig in de kast op te bergen. Een banaan en een kiwi zijn namelijk ‘heeluk’ volgens Lukas. Laten we dat dan voorlopig ook maar zo houden…. 

Foto's:

HeppieZ

Follow my blog with Bloglovin

DIY knuffel

Kinderen witte kleding aandoen is het toppunt van waaghalzerij als je het mij vraagt. Toch hou ik wel van een uitdaging en ik kocht Lukas een leuk, wit truitje met een uil erop. Natuurlijk ken ik mijn zoon en ik wist dan ook dat ik heel erg moest genieten van de eerste vijf minuten dat hij het truitje aan had. Langer dan dat zou het namelijk niet meer wit zijn. De trui kon best veel hebben, maar spaghettisaus (ja, ondanks een levensgroot schort) kon het toch niet aan.

Ik vond het zonde om de trui weg te gooien en bedacht dat ik van het uiltje op de trui een knuffeltje wilde maken. De uil vond ik namelijk geniaal!      

Ik knipte de uil uit en ging aan de slag met de naaimachine. Uiteindelijk is het resultaat erg leuk en ‘Pieke’ de uil heeft een vaste plek gekregen in huis.

Foto's:

HeppieZ

Follow my blog with Bloglovin

Welcome @ HeppieZ

HeppieZ?                                                                             

Mijn naam is Suzanne Vrolijk, 29 jaar oud, getrouwd met een geweldige man en mama van Lukas (15-06-2012) en Nora (05-02-2014). Ik werk als gedragstrainer bij de reclassering en ben daarnaast gek op fotograferen en DIY-projecten. Constant ben ik bezig met het zoeken naar inspiratie op het gebied van wonen en daarnaast geniet ik enorm van het moederschap. Ik lees graag de 101 woonideeën, VT wonen en mama bladen zoals Jij en je Kinderen, Ouders van nu, Fabulous Mama en Kek mama.

Ik vind het heerlijk om te koken, nieuwe restaurantjes te ontdekken en leuke dingen te doen met familie en vrienden. In mijn vrije tijd schrijf ik deze blog.

Foto's:

HeppieZ

Foto 1: Mijn Canon EOS 450D, de camera waarmee ik voorlopig nog foto’s zal maken

Foto 2: Nora (althans, haar beentjes)

Foto 3: Lukas

Foto 4: Eén van mijn DIY projecten.

Feel happy @ HeppieZ

Thuis ben ik eigenlijk altijd bezig met mijn kinderen en het maken van foto’s (voornamelijk van mijn twee kids). Ook ben ik regelmatig te vinden achter mijn naaimachine. Overal in huis slingeren tijdschriften, knipsels en boeken waaruit ik mijn inspiratie haal.

Mijn blog HeppieZ zie ik als mijn ‘online’ dagboek, waar ik schrijf over dingen die mij inspireren op het gebied van fotografie, DIY, kinderen en wonen. Daarnaast zal ik mijn foto’s laten zien aan jullie. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen en ik wil jullie graag meenemen in mijn ontdekkingstochten. Tussendoor zal ik mijn DIY ideeën & projecten en mijn ervaringen over het leven met een baby en een peuter met jullie delen.